Σχέσεις.

Το πρόβλημα με τις ανθρώπινες σχέσεις
είναι ότι,
όταν αλλάζουν προς το καλύτερο,
δημιουργούν εκρήξεις
που δεν μπορείς να διαχειριστείς.
Είναι απο εκείνες τις στιγμές,
που οι απουσίες,
σταματούν να παίζουν ρόλο,
καθώς δίνουν τη θέση τους
σε ξεχωριστές παρουσίες.
Είναι εκείνο το είδος 
ενθουσιασμού και έρωτα,
που μοιάζει ακριβώς
όπως εκείνη τη στιγμή 
που πέφτουμε για ύπνο,
πέφτεις πρώτα αργά 
και μετά ολοκληρωτικά.
Η διάθεση αλλάζει,
οι αρνητικές διαθέσεις
δίνουν τη θέση τους
σε χαμόγελα 
και όμορφες σκέψεις.
Κι έρχονται στιγμές,
που δεν λες κουβέντα.
Σε κοιτάζει,τον κοιτάζεις
κι όλα είναι απλά.
Ξέρεις πως έχεις βρει
εκείνον τον άνθρωπο 
που θα σε κάνει 
να μην μετανιώσεις για ΤΙΠΟΤΑ.
Ούτε για τα πισωγυρίσματα,
ούτε για τους καυγάδες,
αφού κι αυτοί κατέληξαν 
σε ένα διάλογο τύπου:
"-Έλα εδώ.
-Όχι!
-Είπα,έλα εδώ...
*κι ύστερα,αγκαλιές-φιλιά κι αγάπη*"
Κι αν τελικά η Κόλαση είναι μέσα μας,
ο Παράδεισος,
βρίσκεται μέσα σ'αυτούς τους κάποιους
που έρχονται ξαφνικά στη ζωή μας
και μας αντέχουν.
Κι έτσι σιγά-σιγά
εκτιμάς εκείνον τον άνθρωπο
που σε νοιάζεται και σε προσέχει.
Έτσι απλά.
Που σου έδωσε πίστη και θέληση 
για να τολμήσεις 
να δεθείς μαζί του
κι ας πληγωθείς.
Και μην ποντάρεις στην αιωνιότητα 
των σχέσεων,δεν υπάρχει,
να ποντάρεις στο "θα είμαστε καλά όσο κρατήσει"
είναι πιο ειλικρινές και βαθύ.
Γιατί για την ώρα το "για πάντα"
όλους μας τρομάζει...
Όμως ξέρεις πως ένας άνθρωπος 
είναι ο άνθρωπός σου,
μόνο και μόνο γιατί,
ό,τι κι αν (έχει) γίνει,
η αγκαλιά του για 'σένα
θα 'ναι πάντα το σπίτι σου.



*δεν ξέρω απο που είναι αυτό 
αλλά μου άρεσε αρκετά:
"Μέσα στη καρδιά του καθενός από εμάς 
φωλιάζει η επιθυμία να μας κατανοήσει 
κάποιος που πραγματικά νοιάζεται. 
Όταν κάποιος μας κατανοήσει πραγματικά, 
τότε μπορούμε να καταφέρουμε 
οτιδήποτε στον κόσμο…"*