Αδυναμία (μου).

Μας ορίζουν οι αδυναμίες μας.
Αυτές που δίνουν στον άλλο το δικαίωμα 
να πατάνε τον εγωισμό μας λίγο-λίγο 
και να μας συνθλίβουν.
Και καμιά φορά χάνεις τον εαυτό σου.
Μα δε σε νοιάζει...
Το 'χες προβλέψει εξαρχής.
Είναι αυτή η αδυναμία σου,
που της έδωσες συγκεκριμένη μορφή
όλα ή τίποτα.
Ούτε παραπάνω,ούτε λιγότερο.
Και περνάνε μεσημέρια και βράδια,
που πονάς και κλαις,
που φοβάσαι και ανησυχείς...
Περνάνε ώρες,μέρες,βδομάδες.
Και σιγα-σιγά καταλαβαίνεις
πως όλα τελείωσαν.
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα,
κι αποφασίζεις να ξεκινήσεις 
απ'το μηδέν.
Για τον εαυτό σου.
Για να μην χαθείς.
Γιατί πρέπει κι ας μη θες!
Και μαζεύεις κομμάτια 
κι εικόνες
και ξεκινάς να χτίζεις κάτι καινούργιο,
στην σκιά του παλιού.
Γιατί τελικά,
δεν έχει σημασία πόσο καιρό ξέρεις κάποιον,
τα συναισθήματα μπορεί να είναι 
πολύ μεγαλύτερα με κάποιον 
που γνωρίζεις ελάχιστα,
σε σχέση με κάποιον που ξέρεις πολύ περισσότερο.
Κι εσύ θα 'σαι πάντα η αδυναμία ΜΟΥ.
Όπου κι αν είσαι,
να θυμάσαι αυτά που μου "είπες"
πίσω απο ένα τζάμι,
μια Πέμπτη βράδυ,
στην Αθήνα.
Και κυρίως να θυμάσαι:
"ΝΑ (ΜΕ) ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ
ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ 
ΣΕ ΘΕΛΩ

ΚΙ ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ,
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΣΟΥ
ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...
ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΣ
ΟΒΕΡ? 
****"