Σχέσεις.

Το πρόβλημα με τις ανθρώπινες σχέσεις
είναι ότι,
όταν αλλάζουν προς το καλύτερο,
δημιουργούν εκρήξεις
που δεν μπορείς να διαχειριστείς.
Είναι απο εκείνες τις στιγμές,
που οι απουσίες,
σταματούν να παίζουν ρόλο,
καθώς δίνουν τη θέση τους
σε ξεχωριστές παρουσίες.
Είναι εκείνο το είδος 
ενθουσιασμού και έρωτα,
που μοιάζει ακριβώς
όπως εκείνη τη στιγμή 
που πέφτουμε για ύπνο,
πέφτεις πρώτα αργά 
και μετά ολοκληρωτικά.
Η διάθεση αλλάζει,
οι αρνητικές διαθέσεις
δίνουν τη θέση τους
σε χαμόγελα 
και όμορφες σκέψεις.
Κι έρχονται στιγμές,
που δεν λες κουβέντα.
Σε κοιτάζει,τον κοιτάζεις
κι όλα είναι απλά.
Ξέρεις πως έχεις βρει
εκείνον τον άνθρωπο 
που θα σε κάνει 
να μην μετανιώσεις για ΤΙΠΟΤΑ.
Ούτε για τα πισωγυρίσματα,
ούτε για τους καυγάδες,
αφού κι αυτοί κατέληξαν 
σε ένα διάλογο τύπου:
"-Έλα εδώ.
-Όχι!
-Είπα,έλα εδώ...
*κι ύστερα,αγκαλιές-φιλιά κι αγάπη*"
Κι αν τελικά η Κόλαση είναι μέσα μας,
ο Παράδεισος,
βρίσκεται μέσα σ'αυτούς τους κάποιους
που έρχονται ξαφνικά στη ζωή μας
και μας αντέχουν.
Κι έτσι σιγά-σιγά
εκτιμάς εκείνον τον άνθρωπο
που σε νοιάζεται και σε προσέχει.
Έτσι απλά.
Που σου έδωσε πίστη και θέληση 
για να τολμήσεις 
να δεθείς μαζί του
κι ας πληγωθείς.
Και μην ποντάρεις στην αιωνιότητα 
των σχέσεων,δεν υπάρχει,
να ποντάρεις στο "θα είμαστε καλά όσο κρατήσει"
είναι πιο ειλικρινές και βαθύ.
Γιατί για την ώρα το "για πάντα"
όλους μας τρομάζει...
Όμως ξέρεις πως ένας άνθρωπος 
είναι ο άνθρωπός σου,
μόνο και μόνο γιατί,
ό,τι κι αν (έχει) γίνει,
η αγκαλιά του για 'σένα
θα 'ναι πάντα το σπίτι σου.



*δεν ξέρω απο που είναι αυτό 
αλλά μου άρεσε αρκετά:
"Μέσα στη καρδιά του καθενός από εμάς 
φωλιάζει η επιθυμία να μας κατανοήσει 
κάποιος που πραγματικά νοιάζεται. 
Όταν κάποιος μας κατανοήσει πραγματικά, 
τότε μπορούμε να καταφέρουμε 
οτιδήποτε στον κόσμο…"*

Αγάπη.

Υπάρχουν αγάπες κι αγάπες.

Υπάρχουν αυτές,

που έχουν αρχή-μέση-τέλος.

Υπάρχουν αυτές,

που έχουν αρχή μα δεν βρίσκεις το τέλος.

Υπάρχουν κι αυτές,

που αρχίζουν μα τις αφήνεις στη μέση.

Κι υπάρχουν κι αυτές,

που δεν αρχίζουν ποτέ.

Δεν ξέρεις απ'την πρώτη στιγμή

σε τι αγάπη έπεσες,

το καταλαβαίνεις σιγά σιγά,

με τον καιρό,

με τις καταστάσεις.

Υπάρχουν αγάπες,

που στα δύσκολα δυναμώνουν.

Κι υπάρχουν κι αγάπες,

που στα δύσκολα γίνονται στάχτη.

Μα!Πρόσεξε,

καμιά φορά,

απ'την ίδια τους τη στάχτη,

αναγεννιούνται και γίνονται 

πιο δυνατές.

Κι άλλες φορές,

μετράς χαμένα βράδια,

δικά σου,δικά του,

κι εκείνων γύρω σου

που σε βλέπουν θλιμμένη.

Κι όλα κρίνονται στις λεποτμέρειες.

Όμως πρόσεξε κάτι,

η αγάπη 

δεν πρέπει να μπερδεύεται 

με την ανάγκη.

Δεν είναι το ίδιο.

Κι όταν αγαπάς κάποιον πολύ,

προσπάθησε να μην τον στεναχωρείς,

να τον ακούς,

να τον βοηθάς,

να το νοιάζεσαι.

Αυτά τα απλά πράγματα 

είναι η αγάπη.

Κι ακόμη κι όταν είσαι λάθος,

ή είναι εκείνος λάθος,

άλλαξε το,

το λάθος,ΟΧΙ τον εαυτό σου...

Μη χαθείς επειδή φοβάσαι πως θα τον/την χάσεις.

Και μη βολευτείς παράλληλα.

Σε όποιο είδος κι αν ανήκει

η αγάπη σου,

πρέπει να σε αποδέχεται,

έτσι ακριβώς όπως είσαι.

Και να θυμάσαι:

Για κάποιους ανθρώπους,

αξίζει να κάνεις τα ΠΑΝΤΑ.

Γιατί κάποια στιγμή,

χωρίζεις τα σημαντικά απο τα ασήμαντα

όταν καταλαβαίνεις πως 

δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.

Πως κάποιοι αξίζουν πολλά...

Λήθη.

Καμιά φορά,θες να ξυπνήσεις ένα πρωί,
να μη θυμάσαι τίποτα και να ξεκινήσεις
τα πάντα απο το μηδέν.
Καμιά φορά,αυτά που έζησες,
όσο όμορφα κι αν είναι σε πονάνε.
Ένας μεγάλος έρωτας,
όσο μεγάλος κι αν είναι
δεν μπορεί να σου καταστρέψει 
για πάντα τη ζωή.
Κάποια στιγμή ξυπνάς
και δε θυμάσαι πια.
Δεν προλβληματίζεσαι.
Είσαι ο ίδιος άνθρωπος
στο σημείο μηδέν σου.
Καινούργια αρχή,
καινούργιοι άνθρωποι,
καινούργια στέκια...
Είναι ωραίο το παλίο,
έχει ένα άρωμα νοσταλγίας,
όμως σε κάποιες περιπτώσεις,
ΔΕΝ σου χρειάζεται.
Η ζωή απλώνεται μπορστά μας άλλωστε.
Κι ότι είναι να 'ρθει,θα 'ρθει!
Όσο τα κυνηγάς τα πράγματα,φεύγουν,
σαν τις πεταλούδες.
Κι όταν τα αφήνεις,ξαφνικά,
έρχονται μόνα τους και σου χαρίζουν,
ευτυχία...ναι,καλά άκουσες,ευτυχία!
Γι'αυτό,σε κάθε τέλος,
να κρατάς τα όμορφα,
τα άσχημα ξέχνα τα,
συγχώρεσέ τα...
Θα 'ρθει κάποια στιγμή στη ζωή σου,
ο κατάλληλος άνθρωπος,
που μέσα απο 40 κύματα θα σου αποδείξει,
πως είναι για 'σένα και είσαι γι'αυτόν.
Και τότε η λήθη,
θα 'χει επέλθει,
ομαλά...

*στην κολλητή μου,με αγάπη!

Αδυναμία (μου).

Μας ορίζουν οι αδυναμίες μας.
Αυτές που δίνουν στον άλλο το δικαίωμα 
να πατάνε τον εγωισμό μας λίγο-λίγο 
και να μας συνθλίβουν.
Και καμιά φορά χάνεις τον εαυτό σου.
Μα δε σε νοιάζει...
Το 'χες προβλέψει εξαρχής.
Είναι αυτή η αδυναμία σου,
που της έδωσες συγκεκριμένη μορφή
όλα ή τίποτα.
Ούτε παραπάνω,ούτε λιγότερο.
Και περνάνε μεσημέρια και βράδια,
που πονάς και κλαις,
που φοβάσαι και ανησυχείς...
Περνάνε ώρες,μέρες,βδομάδες.
Και σιγα-σιγά καταλαβαίνεις
πως όλα τελείωσαν.
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα,
κι αποφασίζεις να ξεκινήσεις 
απ'το μηδέν.
Για τον εαυτό σου.
Για να μην χαθείς.
Γιατί πρέπει κι ας μη θες!
Και μαζεύεις κομμάτια 
κι εικόνες
και ξεκινάς να χτίζεις κάτι καινούργιο,
στην σκιά του παλιού.
Γιατί τελικά,
δεν έχει σημασία πόσο καιρό ξέρεις κάποιον,
τα συναισθήματα μπορεί να είναι 
πολύ μεγαλύτερα με κάποιον 
που γνωρίζεις ελάχιστα,
σε σχέση με κάποιον που ξέρεις πολύ περισσότερο.
Κι εσύ θα 'σαι πάντα η αδυναμία ΜΟΥ.
Όπου κι αν είσαι,
να θυμάσαι αυτά που μου "είπες"
πίσω απο ένα τζάμι,
μια Πέμπτη βράδυ,
στην Αθήνα.
Και κυρίως να θυμάσαι:
"ΝΑ (ΜΕ) ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ
ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ 
ΣΕ ΘΕΛΩ

ΚΙ ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ,
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΣΟΥ
ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...
ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΣ
ΟΒΕΡ? 
****"

Ανάσες.

Το μόνο που μας ανήκει είναι οι ανάσες μας.

Η κάθε μία,μικρή σε διάρκεια,όμως όλη δική σου,όσο διαρκεί η στιγμή της.

Και το σωστό είναι να τις αξιοποιήσεις σωστά.

Μία προς μία.

Η ζωή είναι μικρή,περνάει και χάνεται.

Σήμερα εσύ,αύριο κάποιος άλλος.

Αξίζει να 'χεις αφήσει κάτι τρανό πίσω σου.

Μικρά βήματα.

Ξεκίνα με τον εαυτό σου.

Φτιάξε κάτι καλό.

Δεν είναι απλό,θέλει χρόνο...μα ξεκίνα απο εκεί!

Κι έπειτα,μάθε να συνυπάρχεις.

Να χαρίζεις χαρά.

Χαρά. 

Ανάσα και χαρά.

Κι όταν αγαπήσεις πραγματικά,φρόντισε να προσπαθήσεις τουλάχιστον,

τα λάθη σου να τα διορθώσεις,για εκείνον...

Το "θα 'θελα" να το κάνεις "θέλω".

Το "κάποια στιγμή","τώρα".

Το "μα εγώ;!"..."ναι,εγώ!".

Τότε όλα τα όνειρα και οι βλέψεις σου θα 'χουν βάση,θα γίνουν πραγματικότητα,θα μπορούν να κρατηθούν.

Θέληση.

Ανάσα και θέληση.

Για εκείνον τον κάποιον,που κάποτε έκανε υπερπροσπάθειες.

Αξίζει να τσαλακωθείς,πίστεψε με!

Θα πάρει χρόνο,πολύ ή λίγο δε ξέρω...

Μα αξίζει! 

Αρκεί να το θες.

-Θυμάμαι τότε που ήρθες κι έφερες τον ήλιο στην κάθε μέρα μου.

Δεν είχε σημασία πόση βροχή είχα αντέξει,την ξέχασα.

Κι ίσως σ'αγάπησα γιατί,κατάφερες να αντέξεις τις σιωπές μου 

κι εκείνες τις εκρήξεις που είχαν ως αποτέλεσμα.-

Γέφυρες.

Ανάσα και γέφυρες.

Κάποιες τις καις,ολοσχερώς.

Γιατί πρέπει.

Γιατί σε κάνουν και βαδίζεις λάθος.

Κάποιες τις περπατάς.

Γιατί είναι ο δρόμος που διάλεξες.

Γιατί πρέπει να γνωρίσεις το μονοπάτι εκείνο,

ξανά και ξανά,

μέχρι να μπορείς να βαδίζεις εκεί με κλειστά μάτια.

Όχι γιατί το θεωρείς δεδομένο και σίγουρο.

Αλλά γιατί ακόμη και στις δύσκολες ανηφόρες του,

θα πρέπει να το γαληνέψεις.

-Θυμάμαι τότε που παραπάτησα και μ'έπιασες,

όχι για να με σηκώσεις απλά και να φύγεις,

αλλά για να μου μάθεις να περπατάω.ξανά.-

Αν δεν χαθείς,δεν πρόκειται να ανακαλύψεις νέους δρόμους.

Κι αν δεν κάνεις λάθος,δεν πρόκειται να ανακαλύψεις νέους τρόπους.

Άσε με να σου δείξω.

Μπορούμε...

Το μόνο που μας ανήκει είναι οι ανάσες μας.