Λένε πως είναι ένδειξη θάρρους να φεύγεις.
Δε διαφωνώ,είναι!
Όμως μεγαλύτερο θάρρος
απο το να μείνεις,
δεν έχει.
Είναι μεγάλο βήμα
να μένεις...
Ειδικά σε κάτι που μοιάζει
τελειωμένο.
Και λέω μοιάζει,
γιατί αν είχει όντως τελειώσει,
θα 'χες φύγει!
Ίσως να μοιάζει ουτοπικό,
το να φτιάξουν τα πράγματα
με μια παραμονή,
αλλά δε νομίζω πως είναι.
Υπάρχουν περιπτώσεις,
που όπως ο φοίνικας αναγεννάται
απ'τις στάχτες του,
έτσι κι η σχέσεις,
απ'τα ίδια τους τα προβλήματα,
χτίζουν κάτι δυνατό,απο το μηδέν.
Το θέμα είναι όμως
πως για να συμβεί αυτό,
ΠΡΕΠΕΙ να μείνεις.
Και όχι δεν είναι κακό να κολλάς
σε ανθρώπους και καταστάσεις.
Τουλάχιστον,όχι πάντα!
Μπορεί να πληγώθηκες,
να έκλαψες,
να διαλύθηκες,
όμως αν δεν προσπαθήσεις
να φτιάξεις τα πράγματα,
δε θα μάθεις ποτέ που θα καταλήξει.
Κι όσο λάθος κι αν ακούγεται,
θα σου πω,πως δεν είναι...
Γιατί,εγώ μπορεί να έμεινα
σε κάτι "τελειωμένο" όπως λες,
αλλά τουλάχιστον δεν το έβαλα στα πόδια.
Πάλεψα για αυτά που αγαπώ.
Γι'αυτόν που αγαπώ.
Κι όπου βγει...
Άλλωστε,έχεις δει κάτι πιο δυνατό
απο το ΜΑΖΙ;
Ή μάλλον,θα στο θέσω λίγο διαφορετικά.
Έχεις αναρωτηθεί,γιατί στο παρελθόν,
οι σχέσεις κρατούσαν περισσότερο;
Γιατί η γιαγιά σου με τον παππού σου
είναι μαζί,40 ή 50 χρόνια,χωρίς να χωριστούν;
Κι η απάντηση είναι απλή.
Το δεδομένο της αντικατάστασης
που υπάρχει σήμερα,
τότε δεν ευσταθούσε!
Όταν κάτι χαλούσε,το φτιάχνανε,
δεν το πετούσαν,ούτε το αντικαθιστούσαν...
Και τελικά;
Προσπάθησες τόσο-όσο;!
Ή μήπως τα παράτησες;!
Ότι κι αν έχει συμβεί,να επιμένεις.
Αυτό κράτα!
